من بنـدگی نکـردم، تا بـنـده‌ام بخـوانی            تو کی بدین کرامت، از خود مرا برانی

بار گـنه به دوشم، لا تقـنـطوا به گوشم            عفـوت نمی‌گذارد، در دوزخـم کـشانی

این نامۀ سیاهـم، این اشک صبحگـاهم            من حال خویش گفتم، تو کار خویش دانی
تو برتری که سوزی، در آتش جحـیمم            من کـمتـرم که گـویم، از آتـشم رهانی
مولای من، من از تو، غیر از تو را نخواهم            تو نیز رحمتی کن، کز من مرا ستانی
پا در دو سوی گورم، دردا که از تو دورم            شاید تو از کرامت، خود را به من رسانی
عفو از کرامت توست، قهر از عدالت توست            هم عـفـو از تو آید، هم قهـر می‌تـوانی
از بس کریم هـستی، با من قرار بستی            من اشک خود فشانم، تو خشم خود نشانی
در عین رو سیاهی، خواهم از تو الهی            هم من تو را بخوانم، هم تو مرا بخوانی
میثم به درگـه حـق، باشد دو ارمغـانت            شعری که می‌سرایی، اشکی که می‌فشانی